Μια πολύ όμορφη και σπάνια φιλία!!! Τζίνης ο καλός μου φίλος…
Σε μια ομάδα στο FB διάβασα μια υπέροχη ιστορία της Αθηνάς Α. όπου μοιράζεται κάτι πολύ δικό της. Μια πολύ όμορφη και σπάνια φιλία!!! Παραθέτω ακριβώς τα λόγια της…
“Θα μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της ζωής μου πολύ βασικό. Το πρώτο μου ζώο το πρώτο δικό μου ζώο ήταν ένα περιστέρι ράτσας Τζινής (τουλάχιστον έτσι τα λέμε στο Βόλο από τον οποίο κατάγομαι) που βρήκα στο δρόμο για το σχολείο μου στην ηλικία των 7 περίπου ετών στο Βόλο τότε.
Το μικρό είχε πέσει προφανώς από τη φωλιά του, κι εγώ το μάζεψα και το περιέθαλψα με όση αγάπη και αθωότητα μπορεί να έχει ένα παιδάκι αυτής της ηλικίας περίπου 30 χρόνια πριν. Το όνομα που του είχα δώσει ήταν Τζινής μιας και ο πατέρας μου σαν γνωστής μου αποκάλυψε πως έτσι λέγεται το είδος του βάση του χρώματος του και εμένα αυτό το όνομα αντήχησε ιδανικό στα παιδικά μου αυτάκια.
Με το Τζινή περάσαμε κάμποσα χρόνια παρέα μιας και σαν μοναχοπαίδι που ήμουν ήταν ο μοναδικός μου φίλος που ζούσε μαζί μου στο διαμέρισμα της επαρχιακής πόλης του Βόλου. Το σπίτι του ήταν ένα χάρτινο μεγάλο κουτί στην μπανιέρα του μπάνιου που ο ίδιος χρησιμοποιούσε μόνο τα βραδιά για να κοιμάται κάνοντας μάλιστα και το χαρακτηριστικό ήχο κάθε νύχτα που έμπαινε για να κοιμηθεί.
Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας ο Τζινής κυκλοφορούσε αμέριμνος σε όλο το σπίτι χωρίς παραδόξως να κάνει καμία ζημιά και γυρίζοντας από το σχολείο όσο παράξενο και αν σας φαίνεται αυτός με περίμενε πάντα πρώτος πίσω από την πόρτα. Παίζαμε κρυφτό πολύ συχνά όπου εγώ κρυβόμουν κι εκείνος έψαχνε όλο το σπίτι να με βρει κι αντίθετα όταν εκείνος κρυβόταν (πίσω από την πόρτα του μπάνιου κάθε φορά) εγώ έκανα πως τον έψαχνα μέχρι να τον βρω.
Όταν κατά το παιχνίδι μας ο ένας έβρισκε τον άλλον εκείνος έκανε πάντα το χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν τα περιστέρια. Παρόλα αυτά ο Τζινής δεν ήταν ένα εγκλωβισμένο πουλί. Σχεδόν καθημερινά βγαίναμε μαζί έξω ως την πλατεία και το πάρκο της γειτονιάς όπου με ακολουθούσε κατά πόδας και μάλιστα αυτό είναι κάτι που μένει χαραγμένο στις μνήμες των συνομηλίκων φίλων μου μέχρι σήμερα. Κάθε μεσημέρι στις 4 ακριβώς που η τηλεόραση έπαιζε το αγαπημένο μου τηλεοπτικό πρόγραμμα εκείνος έπαιρνε πρώτος θέση στην πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση και φώναζε να πάω και να την ανοίξω για να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα.
Τα χρόνια όμως πέρασαν τόσο για μένα όσο και για εκείνον κι έτσι μια μέρα που εγώ βρισκόμουν στο σχολείο εκείνος άφησε την τελευταία του πνοή. Ο πατέρας μου λυπημένος θεώρησε τότε σωστό με σκοπό να μη με στεναχωρήσει να αγοράσει πριν ακόμα επιστρέψω σπίτι ένα ίδιο περιστέρι για μένα. Όμως εκείνο δε με περίμενε πίσω από την πόρτα. Εκείνο δεν με παρακινούσε να παίξουμε κρυφτό γιατί πολύ από εκείνο δεν ήταν ο Τζινής μου.
Κι έτσι, την ίδια κιόλας μέρα ζήτησα από τον πατέρα μου να επιστρέψει το καινούριο περιστέρι πίσω αποκαλύπτοντας του πως κατάλαβα παρά το νεαρό της ηλικίας μου πως δεν ήταν εκείνος. Θρήνησα μέσα μου σιωπηλά για το χαμό του κι όμως γνώριζα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Ότι τα πιο πολλά ζώα που αγαπάμε έχουν λιγότερο χρόνο ζωής από εμάς και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχόμαστε αργά ή γρήγορα.
Έκτοτε δεν πήρα ξανά ποτέ άλλο περιστέρι. Παρόλα αυτά τα σέβομαι και τα αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε γιατί συμβολίζουν ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου και της παιδικής μου ηλικίας. Σας ευχαριστώ. “
Άκρως συγκινητική ιστορία.. Σε ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας!! Να είσαι πάντα καλά και πάντα να κρατάς μέσα στην καρδιά σου αυτόν τον παιδικό σου φίλο!!!
