Τσιμπήματα εντόμων.

Μέλισσα – Σφήκα

Οι μέλισσες και οι σφήκες, για να προστατευτούν από τους εχθρούς τους, φέρουν στο κάτω μέρος της κοιλιάς τους το κεντρί, ένα σωλήνα που επικοινωνεί με ειδικούς αδένες. Το δηλητήριο που εκκρίνουν οι αδένες της μέλισσας περιέχει οξύ, ενώ της σφήκας περιέχει βάση.

Για να τον «εξουδετερώσουμε», στην περίπτωση τσιμπήματος από μέλισσα χρησιμοποιούμε αμμωνία, δηλαδή ένα διάλυμα βάσης, ενώ στην περίπτωση τσιμπήματος από σφήκα χρησιμοποιούμε ξίδι, δηλαδή ένα διάλυμα οξέος.

Το τσίμπημα της σφίγγας είναι πολύ ποιο επικίνδυνο από άποψη μολύνσεως γιατί η σφίγγα τρώει νέκταρ αλλά και σάπια κρέατα και αποφάγια στα σκουπίδια με αποτέλεσμα η μεταφορά ενός μικροβίου με το τσίμπημα να είναι άμεση.Έτσι οι πιθανότητες να πεθάνει το πτηνό από τσίμπημα σφήκας είναι μεγάλες ενώ από μέλισσα αντιθέτως πολύ μικρές.

Αν υπάρξει τσίμπημα στα πτηνά μας θα πρέπει να “μαντέψουμε” για αρχή τι τα τσίμπησε. Αν δούμε στην ερεθισμένη περιοχή κεντρί, καταλαβαίνουμε οτι 99% είναι μέλισσα διότι όταν η μέλισσα προσπαθήσει να φύγει μετά από το τσίμπημα, το κεντρί αποχωρίζεται από την κοιλιά της μαζί με τον αδένα που έχει το δηλητήριο και ένα μέρος του πεπτικού της συστήματος.Το κεντρί των μελισσών έχει “αγκάθια” , οπότε, αν μπει στο δέρμα του θύματός της, δεν μπορεί να το τραβήξει πάλι έξω .

Η σφήκα, σε αντίθεση με την μέλισσα, επιβιώνει μετά από ένα τσίμπημα λόγω του διαφορετικού κεντριού που διαθέτει.

Σερσένι ή σκούρκος

Εμφανίζονται το καλοκαίρι σηματοδοτώντας στην ουσία την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου. Σπάνια χρησιμοποιούν το κεντρί τους ακόμα και όταν κινδυνεύουν. Το δηλητήριο που εκκρίνουν οι αδένες περιέχει βάση οπότε σαν αντίδοτο χρησιμοποιούμε ξίδι.

Κουνούπια και σκνίπες

Αγαπημένο τους μέρος είναι το νερό (πισίνες, λίμνες, λιμνάζοντα νερά). Επιβιώνουν με την απομύζηση φυτικών χυμών, όμως τα θηλυκά τσιμπούν τον άνθρωπο και τα θερμόαιμα ζώα καθώς το αίμα είναι απαραίτητο για την ωρίμανση των αυγών τους. Έτσι πριν από κάθε ωοτοκία απαιτείται τουλάχιστον μία αιμοληψία. Η αναπαραγωγή τους γίνεται τους θερμούς μήνες, ενώ τον χειμώνα, τα γονιμοποιημένα θηλυκά, αφού χρησιμοποιήσουν την τελευταία αιμοληψία για αποθήκευση λίπους στο σώμα τους, καταφεύγουν σε προφυλαγμένα και ζεστά μέρη.

Στις ασθένειες που μπορούν να μεταφέρουν περιλαμβάνονται η μαλάρια, η εγκεφαλίτιδα και ο κίτρινος πυρετός, ενώ πιο πρόσφατα προστέθηκε και ο ιός του Δυτικού Νείλου.

Τα κουνούπια τσιμπάνε τα πουλιά συνήθως στα πόδια. Από τσίμπημα του κουνουπιού μπορεί ακόμα να καταλήξει σε ακρωτηριασμό δάχτυλου του πουλιού. Ο ιός της ευλογιάς, ο οποίος είναι εξαιρετικά θανατηφόρος και μεταδιδόμενος, είναι αυτός που μεταδίδεται στα πτηνά. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί γιατί δεν υπάρχει φάρμακο ή αντιβίωση κατά του ίου.

Αν τσιμπήσει κάποιο από τα πουλιά μας, πρώτα από όλα απομόνωση. Μετά μια υδατοδιαλυτή πολυβιταμίνη στο νερό, πρωτεϊνούχα διατροφή και αναμονή μέχρι να κάνει τον κύκλο του ο ιός. Betadine στις μολυσμένες – περιοχές με πληγές και καλή καθαριότητα σε σκευή νερού – τροφής και του κλουβιού.

Τρόποι προστασίας – αντιμετώπισης:

Σήτες -κουνουπιέρες ή τούλια στα κλουβιά κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αποφυγή στάσιμα -λιμνάζοντα νερά (πχ πιατάκια από γλάστρες, αυτόματο πότισμα ελλιπώς ρυθμισμένο) κτλ.

Ψύλλος

Παρασιτούν σε θηλαστικά και πτηνά. Μεταδίδουν Πανώλη, Ενδυμικό Τύφο και Μελιταίο πυρετό. Τα περιττώματά τους μεταφέρουν μολύσματα επίσης και παραμένουν μολυσματικά για περισσότερο από ένα χρόνο. Κυρίως ψύλλοι υπάρχουν σε ένα χώρο όταν ζουν γάτες ή σκύλοι ή όταν στο χώρο μας υπάρχει παρουσία τρωκτικών.

Η ψαλίδα είναι παρασιτικό ή ημι-παρασιτικό έντομο και τρέφεται τόσο με φυτική όσο και με ζωική ύλη. Μερικά έχουν αμυντικούς αδένες στο δεύτερο ή τρίτο κοιλιακό τμήμα που απελευθερώνουν δηλητήριο. Την μέρα κρύβεται και το βράδυ βγαίνουν για τροφή. Αρκετές φορές έχουν τσιμπήσει και πουλιά συνήθως στα πόδια.

Σαρανταποδαρούσα

Η σαρανταποδαρούσα ανήκει στα σαρκοφάγα Μυριάποδα. Εκκρίνει δηλητήριο από το πρώτο ζεύγος των ποδιών που φέρει, τα οποία έχουν μεταμορφωθεί σε ένα είδος “άγγιστρου” και με τα οποία συλλαμβάνει τη λεία της. Ζει συνήθως κάτω από πέτρες και τρέφεται με μικρά έντομα και με νύμφες εντόμων. Το δάγκωμά της προκαλεί έντονο πόνο στον άνθρωπο και σε ορισμένες περιπτώσεις θάνατο στα ζώα.