Δεν παρατάνε στους δρόμους μόνο σκύλους και γάτες αλλά και πουλιά…

Σε κεντρικό δρόμο της νέας Σμύρνης καθώς έκανα την βόλτα μου είδα ένα πράσινο μικρό πουλάκι στην άκρη του δρόμου. Πλησίασα και χωρίς να κουνηθεί το έπιασα στα χέρια μου.

Ένα λούγαρο σε άθλια κατάσταση και έτοιμο να πεθάνει. Ανοιγόκλεινε ελαφριά το στόμα του και ίσα που στήριζε το κεφάλι του. Βάζω σε ένα καπάκι από μπουκάλι νερό και του το πλησιάζω στο ράμφος. Όταν το κατάλαβε από μόνο του όρμησε να πιεί.

Το κεφάλι του είναι ξεπουπουλιασμένο και τα πόδια του με σοβαρά προβλήματα , στραβά, του λείπουν δάκτυλα και ίσα που στηρίζεται… Το ράμφος του μακρύ και με πολύ βρώμικο πτέρωμα και πόδια γεμάτο κουτσουλιές.

Το βάζω σε κλουβί και όρμησε κατευθείαν στην τροφή. Για δύο μέρες έτρωγε και κοιμόταν.

Την τρίτη μέρα το πουλί στάθηκε στα πόδια του. Το ένα πόδι πάταγε γερά και το άλλο το στραβό το χρησιμοποιούσε μόνο για βοήθεια. Να πετάξει δεν μπορεί, ούτε να πηδήξει από κλαδί σε κλαδί… Του έβαλα τα πάντα, μήλο, αυγό, αυγοτροφή, πράσινα λαχανικά κτλ και κάθε μέρα μπανιέρα με μηλόξυδο και ο λούγαρος επανήλθε!!

Πολύ ήμερος κεφάτος και όλο ζωή…

Θέλουν πολλοί “άνθρωποι” να έχουν κάποιο κατοικίδιο, το βρίσκουν το κρατάνε και με το παραμικρό πρόβλημα, απλά το παρατάνε. Το συγκεκριμένο πουλί απλά το καταδίκασαν σε θάνατο αλλά για καλή του τύχη βρέθηκε στον δρόμο μου. Ήθελε το καημένο να ζήσει και απλά το βοήθησα.

Λάζαρο τον ονόμασε η γυναίκα μου… Λάζαρε όσο θα ζεις θα προσπαθήσω να μην σου λείψει τίποτα και αν η σωματική σου κατάσταση σου το επιτρέψει θα γυρίσεις στον τόπο σου…

Ένα άρθρο από τον δικτυακό φίλο Παντελή Δ.